Το διήμερο 31 Οκτωβρίου και 1 Νοεμβρίου 2025, εορτάσθηκε η μνήμη του Οσίου Δαυΐδ του Γέροντος, στην ιδρυθείσα από τον ίδιο Ιερά Μονή στη Λίμνη της Β. Ευβοίας.

Στην εφετινή πανήγυρη συμμετείχαν οι Σεβασμιώτατοι Μητροπολίτες Γρεβενών κ. Δαβίδ και Κορίνθου κ. Παύλος, ο Θεοφιλέστατος Επίσκοπος Σκοπέλου κ. Νικόδημος και ο Σεβασμιώτατος Ποιμενάρχης μας, Μητροπολίτης Χαλκίδος κ. Χρυσόστομος.

Στον Εσπερινό της παραμονής, χοροστάτησε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κορίνθου κ. Παύλος, ο οποίος κήρυξε και τον θείο λόγο.

Ανήμερα, κατά τον Όρθρο χοροστάτησε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Γρεβενών κ. Δαβίδ, ο οποίος προέστη στο αρχιερατικό συλλείτουργο και κήρυξε τον θείο λόγο.

Μαζί με τις εκατοντάδες προσκυνητών, εκκλησιάσθηκαν, επίσης, ο Βουλευτής Ευβοίας κ. Αθανάσιος Ζεμπίλης, ο Περιφερειάρχης Στερεάς Ελλάδος κ. Φάνης Σπανός, ο Δήμαρχος Μαντουδίου-Λίμνης- Αγίας Άννης κ. Γεώργιος Τσαπουρνιώτης, ανώτατοι εκπρόσωποι του Στρατού Ξηράς και των Σωμάτων Ασφαλείας.

Όλοι οι εκ της οικουμένης περάτων προσκυνητές είχαν την ευλογία, μετά τη συμμετοχή τους στα λατρευτικά τελούμενα, να απολαύσουν την αβραμιαία φιλοξενία του καθηγουμένου της Ι. Μονής αρχιμ. Γαβριήλ Εμμανουηλίδη, της περί αυτόν αδελφότητος και της πλειάδος των ακούραστων εθελοντών συνεργατών της Μονής.

Τα θαύματα του Οσίου Δαυίδ που συγκλόνισαν την Εύβοια

Με βαθιά συγκίνηση, ο πατήρ Σταύρος Αναγνώστου, εφημέριος Ιστιαίας, μοιράστηκε ένα συγκλονιστικό περιστατικό που έζησε πριν από 45 χρόνια στη Μονή του Οσίου Δαυίδ στη Βόρεια Εύβοια — ένα γεγονός που σημάδεψε για πάντα τη ζωή του.

Η αρχή της εμπειρίας

«Την εποχή εκείνη», διηγείται ο π. Σταύρος, «ζούσα με την οικογένειά μου στο χωριό Κοκκινομηλιά, ένα όμορφο ορεινό χωριό της Βόρειας Εύβοιας με θέα το απέραντο Αιγαίο. Υπηρετούσα ως ψάλτης στις ενορίες της Κούλουρης και του Μαρούλη, δύο γραφικά χωριά με ξεχωριστή πνευματική ζωντάνια.»

Στις 31 Οκτωβρίου 1960, ο ίδιος και η σύζυγός του αποφάσισαν να πάνε πεζή στην Ιερά Μονή Οσίου Δαυίδ, για να προσευχηθούν ενόψει της εορτής του Αγίου. Όμως, το μικρό τους κοριτσάκι αρρώστησε ξαφνικά και το προσκύνημα αναβλήθηκε.

Λίγες εβδομάδες αργότερα, στις 5 Δεκεμβρίου 1960, παραμονή του Αγίου Νικολάου, η οικογένεια πραγματοποίησε τελικά το προσκύνημα. Στη Μονή υπήρχαν ήδη περίπου 30 προσκυνητές από την Αγία Άννα Ευβοίας. Ανάμεσά τους και ο σημερινός ηγούμενος της Μονής, π. Κύριλλος, τότε ακόμη λαϊκός.

Η συνομιλία ενός παιδιού με τον Άγιο

Κατά τη διάρκεια του Εσπερινού, τον οποίο τέλεσε ο πατήρ Ιάκωβος Τσαλίκης μαζί με τον π. Γρηγόριο, οι προσκυνητές ενημερώθηκαν πως ανάμεσά τους υπήρχε ένα 12χρονο κορίτσι που συνομιλούσε με τον Όσιο Δαυίδ.

Το κορίτσι, βρισκόμενο σε κατάσταση έκστασης, έβλεπε τον Άγιο και του μιλούσε αυθόρμητα. Οι παρευρισκόμενοι, αν και δεν άκουγαν τη φωνή του Αγίου, καταλάβαιναν από τις απαντήσεις της μικρής το περιεχόμενο της συνομιλίας.

Το συγκλονιστικό όραμα: Κόλαση και Παράδεισος

Σε μία από τις στιγμές εκείνες, ο Όσιος ρώτησε την κοπέλα αν θέλει να δει την κόλαση. Εκείνη απάντησε καταφατικά. Αμέσως περιέγραψε εικόνες φρίκης και βασάνων, προκαλώντας ρίγη στους παρευρισκόμενους.

Κατόπιν, ο Άγιος τη μετέφερε –όπως είπε– στον Παράδεισο. Η μικρή περιέγραψε έναν χώρο πλημμυρισμένο από φως, όπου οι ψυχές έλαμπαν σαν τριαντάφυλλα: άλλες ανοιγμένες (οι καθαρές ψυχές), άλλες μισάνοιχτες, και άλλες κλειστές (οι άπιστες).

Η δοκιμασία της πίστης και η θεία αποκάλυψη

Κατά τη διάρκεια του θαύματος, έφτασε στη Μονή ένα λεωφορείο με 25 επιβάτες. Οι περισσότεροι αμφισβήτησαν το γεγονός. Τότε, το κοριτσάκι ρώτησε τον Άγιο γιατί απομακρύνθηκε, και εκείνος αποκάλυψε πως σχεδόν όλοι οι επιβάτες ήταν άθεοι, εκτός από μία ευσεβή γερόντισσα.

Ένας από τους επιβάτες αναγνώρισε τον εαυτό του στα λόγια που ακούστηκαν και, συγκλονισμένος, προσευχήθηκε μπροστά στην εικόνα του Οσίου Δαυίδ:

«Άγνωστε Άγιε, δεν σε ξέρω ποιος είσαι, αλλά σ’ ευχαριστώ που μέσα σ’ αυτή την ερημιά βρήκα τον Θεό μου.»

Το θαύμα της εμφάνισης του Οσίου Δαυίδ

Τα μεσάνυχτα, η μικρή προφήτευσε ότι στις 3:00 τα ξημερώματα θα γινόταν θαύμα. Και πράγματι, στις 2:45, οι καμπάνες του μοναστηριού άρχισαν να χτυπούν μόνες τους. Όλοι οι παρευρισκόμενοι έτρεξαν έντρομοι στον ναό.

Στις 3:00, εμφανίστηκε στον τοίχο του Ιερού μια λαμπερή σκιά που σταδιακά πήρε τη μορφή του Οσίου Δαυίδ. Ο Άγιος κρατούσε θυμιατό, θυμιάτιζε και ευλογούσε το εκκλησίασμα. Οι παρόντες έκλαιγαν από συγκίνηση, δοξάζοντας τον Θεό.

«Ομολογώ πως δεν θα ξεχάσω ποτέ τη γλυκύτητα του προσώπου του. Ήταν μια θεϊκή μορφή που γέμισε την ψυχή μου ειρήνη», θυμάται ο π. Σταύρος.

Μαρτυρίες πίστης και αφιέρωσης

Μετά το θαύμα, ο τότε φαντάρος Κύριλλος είπε στον π. Σταύρο:

«Όπως βλέπεις, είδαμε τον Άγιο ζωντανό. Όταν απολυθώ, δεν θα πάω στο χωριό μου — θα έρθω εδώ να υπηρετήσω τον Άγιο.»

Και πράγματι, έτσι έγινε. Ο νεαρός στρατιώτης αφιερώθηκε στη Μονή και σήμερα είναι ο Ηγούμενος της Ιεράς Μονής Οσίου Δαυίδ, συνεχίζοντας τη διακονία του Αγίου και του μακαριστού Γέροντος Ιακώβου Τσαλίκη.

Ένα μήνυμα πίστης και ελπίδας

Το συγκλονιστικό αυτό γεγονός παραμένει ζωντανό στις καρδιές όσων το έζησαν. Ο π. Σταύρος καταλήγει με λόγια προσευχής:

«Εύχομαι ο Όσιος Δαυίδ και ο μακαριστός πατήρ Ιάκωβος να δίνουν δύναμη και φώτιση σε όλους τους πιστούς που προστρέχουν στη Μονή για να βρουν γαλήνη και ελπίδα στην ψυχή τους.»