Ο Σταύρος Πετράκης για την έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς

Η έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς γίνεται χωρίς να έχει αξιοποιηθεί στο παραμικρό ο χρόνος που μεσολάβησε από το κλείσιμο των σχολείων τον Ιούνιο.

Το υπουργείο Παιδείας αρκέστηκε «στις δάφνες» της επιτυχούς διαχείρισης από την κυβέρνηση του πρώτου κύματος της πανδημίας και το μόνο που φρόντισε να κάνει είναι να διορίσει έξω από κάθε διαδικασία αξιοκρατίας, νέους διευθυντές εκπαίδευσης, υποκύπτοντας στις πιέσεις του κομματικού πυρήνα του κυβερνώντος κόμματος. Πρόκειται για μία βαθιά οπισθοδρομική πολιτική που γυρίζει την εκπαίδευση στο 2004, όταν είχε γίνει κάτι αντίστοιχο από την τότε Κυβέρνηση της ΝΔ.

Η έλλειψη ουσιαστικού σχεδιασμού που θα απαντά στο πρόβλημα της πανδημίας είναι εμφανής και οδηγεί την πολιτική ηγεσία του υπουργείου παιδείας στην επικοινωνιακή και μόνο επιλογή διαχείρισης του ζητήματος.
Η μονότονα επαναλαμβανόμενη ρητορική της υπουργού παιδείας πώς τάχα ακούει τους ειδικούς της υγείας, ενώ στην ουσία ακούει μόνο μέρος των όσων της λένε, καθώς και η παντελής έλλειψη επικοινωνίας με τους παιδαγωγούς των Παιδαγωγικών τμημάτων των Πανεπιστημίων της Χώρας, έχει περιορίσει τη συζήτηση των μέτρων μόνο στη χρήση μάσκας από μαθητές και εκπαιδευτικούς, η οποία μάλιστα παρουσιάζεται ως «πανάκεια». Σε αυτό το κλίμα, βρήκαν πρόσφορο έδαφος και διάφορες «ψεκασμένες», γραφικές μικρές μειοψηφίες, οι οποίες με τις ανοησίες τους αποπροσανατολίζουν εντελώς τη συζήτηση.

Το υπουργείο Παιδείας, αντί να μειώσει τον αριθμό των μαθητών ανά τάξη, τον αύξησε στο νηπιαγωγείο και τις δύο πρώτες τάξεις του δημοτικού σχολείου, δεν φρόντισε για την έγκαιρη πρόσληψη καθαριστών/στριών με αποτέλεσμα η έναρξη των σχολείων να βρει πάρα πολλές σχολικές μονάδες χωρίς προσωπικό καθαριότητας, δεν ασχολήθηκε με την αναδιάρθρωση της ύλης ώστε να μην υπάρχει μεγάλο πρόβλημα σε περίπτωση κλεισίματος τάξεων ή και σχολείων σε ενδεχόμενη ύπαρξη κρουσμάτων, δεν φρόντισε για την πραγματοποίηση διαγνωστικών εξετάσεων από τους εκπαιδευτικούς, δεν διαμόρφωσε κανένα ουσιαστικό πρόγραμμα επιμόρφωσης στην εξ αποστάσεως εκπαίδευση.

Αντί λοιπόν μιας ολοκληρωμένης παρέμβασης στο μέτρο του δυνατού, το υπουργείο αρκείται να «μοιράζει» εκτός από τάμπλετ, τα οποία ακόμα αναμένονται στα σχολεία της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης, παγούρια στους μικρούς μαθητές λες και αυτό ήταν το πρόβλημα και να προκαλεί τη νοημοσύνη ολόκληρης της ελληνικής κοινωνίας, προσθέτοντας τον αριθμό μαθητών πολυπληθών σχολείων των αστικών κέντρων με τον αριθμό μαθητών ολιγοθέσιων και απομονωμένων σχολείων και διαιρώντας το άθροισμα των μαθητών με τα σχολικά τμήματα να το εμφανίζει ως τον μέσο όρο αριθμού μαθητών ανά τάξη, ο οποίος είναι δήθεν 17!! Τέτοια πολιτική οξυδέρκεια!

Θα πρέπει να κατανοήσει η πολιτική ηγεσία του υπουργείου αλλά και ολόκληρος ο πολιτικός κόσμος, ότι η Παιδεία δεν είναι ούτε εκλογικό «λάφυρο» του κυβερνώντος κόμματος ούτε μόνο δική του υπόθεση. Αφορά ολόκληρη την κοινωνία και οι πολιτικές που αποφασίζονται θα πρέπει να είναι αποτέλεσμα ολοκληρωμένου θεσμικού διαλόγου όλων των εμπλεκόμενων φορέων, να στηρίζονται σε ευρύτατες πολιτικές και κοινωνικές συναινέσεις, να είναι παιδαγωγικά τεκμηριωμένες, να έχουν μακροχρόνιο ορίζοντα εφαρμογής και να μην αλλάζουν διαρκώς.