Εγκύκλιος του Μητροπολίτου Χαλκίδος Χρυσοστόμου για την εορτή του Ευαγγελισμού

Αγαπητά μου πνευματικά παιδιά,

Μέσα στη μελαγχολική ατμόσφαιρα, η οποία, εδώ και καιρό, έχει εξαπλωθεί με απρόσμενο εντελώς τρόπο και γοργό ρυθμό σε όλο τον πλανήτη, λόγω της εμφανίσεως και ταχυτάτης μεταδόσεως του απειλητικού για τη ζωή του ανθρώπου Κορωνοϊού, έρχεται και πάλι σημερα η Εκκλησία μας, με δικαιολογημένο εορταστικό τόνο, να σαλπίσει σε παγκόσμια εμβέλεια το χαρούμενο μήνυμα του Ευαγγελισμού.

Η υμνολογία της Εκκλησίας μας, την οποία, δυστυχώς, εφέτος θα ακούσουμε και θα δούμε μόνο από τα μέσα της γενικής ενημερώσεως του λαού, λόγω της απαγόρευσης της κυκλοφορίας, καλεί ολόκληρη την κτίση, επίγεια και ουράνια, να γιορτάσει και να δοξολογήσει τον αίτιο της μεγάλης χαράς.

Ο Θεός, λυπήθηκε τον όντως αξιοθρήνητο άνθρωπο, ο οποίος χωρίστηκε απ’ Αυτόν, που είναι ο πλάστης του και η ζωή του, και κληρονόμησε τον Άδη και τον θάνατο. Νικημένος, λοιπόν, ο κτίστης και δημιουργός των πάντων, από την ίδια Του την ευσπλαχνία, κατακάμφθηκε, λύγισε μέχρι κάτω, στη γη και έγινε άνθρωπος, προκειμένου να οδηγήσει τον πεσμένο, αποστάτη άνθρωπο, στο αρχαίο αξίωμα.

Ο Θεός σαρκώνεται! Συλλαμβάνεται εκ Πνεύματος Αγίου, άνευ σποράς, εις τα σπλάγχνα της Πανάγνου και αειπαρθένου Μαρίας, της Παναγίας μας, και βρεφουργείται, αναπλάθοντας, διά της συγκράσεως, της προσλήψεως, δηλαδή, της ανθρωπίνης φύσεως, και της ασυγχύτου και αδιαιρέτου ενώσεως μαζί της, ολόκληρο το ανθρώπινο γένος. Μαζί με τον άνθρωπο νεουργείται και όλη η κτίση. Γι’ αυτό και με ευγνωμοσύνη πολλή υμνολογούμε την Παναγία μας, η οποία με την υπακοή Της στο θείο θέλημα, έγινε μητέρα της Ζωής. «Χαίρε, δι’ ης εγυμνώθη ο Άδης, χαίρε, δι’ ης ενεδύθημεν δόξαν».

Αυτή η χαρά είναι παγκόσμια και η Αγία μας Εκκλησία, το θεανθρώπινο αυτό Μυστήριο του Χριστού, μας καλεί σήμερα να γιορτάσουμε με την καρδιά μας, κάνοντας χρήση των λόγων του θεοπνεύστου υμνωδού: «λαοί ευαγγελίζεσθε την ανάπλασιν κόσμου».

Είναι δυνατόν, όμως, να διερωτηθεί ο παραλήπτης του προσκλητηρίου, σύγχρονος άνθρωπος, εάν πράγματι, ως Εκκλησία, είμαστε εντός τόπου και χρόνου. Πως είναι δυνατόν, θα αντείπει, να χαρεί ο άνθρωπος, όταν βρίσκεται απομονωμένος από την κοινωνία και τρομοκρατημένος από την διασπορά και τον ανελέητο θερισμό του θανάτου; Σ’ αυτή την ορθολογιστική και αγωνιώδη θεώρηση των πραγμάτων, απάντηση δίνει μόνον η πίστη! η εμπιστοσύνη και η αφοσίωση στον Κύριό μας, ο οποίος «εξήλθε νικών και ίνα νικήση» (Αποκ. 6, 2). «Εγώ νενίκηκα τον κόσμον» (Ιωάν. 16, 33), μας φωνάζει. Η νίκη Του είναι δεδομένη! Νοηματοδοτεί, μεταμορφώνει τον βίο, που έχει αρχή και τέλος, και χαρίζει ζωή ατελεύτητη. «Ο πιστεύων εις εμέ, καν αποθάνη, ζήσεται» (Ιωάν. 11, 26). Να γιατί πάντοτε η πίστη είναι πηγή χαράς! Είναι μαζί μας ο Θεός! Όπου κι αν είμαστε, ο,τι κι αν μας συμβεί. «Που είναι δυνατόν να πορευθώ, διερωτάται ο Ιερός υμνωδός, ώστε να είμαι μακράν από το Πνεύμα σου; Και που να καταφύγω, ώστε να μη ευρίσκομαι κάτω από το ιδικόν σου βλέμμα; Εάν αναβώ στον ουρανόν, συ υπάρχεις εκεί. Εάν καταβώ στον άδην, συ παρευρίσκεσαι εκεί.» (Ψαλμ. 138, 7-8).

Μ’ αυτή την οπτική της πίστεως οφείλουμε να βλέπουμε την καθημερινότητά μας. Έτσι, ακόμη και τα οδυνηρά είναι δυνατόν να μας ωφελούν.

Η ενσκήψασα πανδημία του Κορωνοϊού μπορεί να λειτουργήσει θετικά, με το να μας βοηθήσει να συνειδητοποιήσουμε τα όρια μας και το σοβαρό λάθος που κάνουμε, όταν χωριζόμαστε από τον Θεό. Καταπατούμε συχνά, δυστυχώς, με αναίδεια και θράσος τις εντολές Του, θεοποιώντας τον εαυτό μας και το δικό μας θέλημα και υποκύπτοντας σε κάθε αμαρτωλή επιθυμία, που μας υπαγορεύει ο εχθρός μας διάβολος. Κακοποιούμε την φύση και εκείνη επαναστατεί σε βάρος μας. Σχεδιάζουμε τον έλεγχο του σύμπαντος, ονειρευόμαστε την παντοκρατορία μας και όμως «εν ριπή οφθαλμού» όλα κρημνίζονται.

Η επιχειρούμενη και ποθητή από τον υψηλόφρονα άνθρωπο, κοσμοκρατορία, φέρνει τον ίδιο, σε τέτοιο σημείο, να φοβάται ακόμη και τον ίσκιο του, να φεύγει χωρίς κανείς να τον καταδιώκει και να τρέμει, όπως λέγει η Αγία Γραφή, ακόμα και τον θόρυβο από το θρόισμα των φύλλων του δένδρου!

Εάν αυτό το συνειδητοποιήσουμε, και οι δοκιμασίες μας δίνουν αυτή την ευκαιρία, γι’ αυτό άλλωστε τις επιτρέπει ο Θεός, τότε μπορούμε να ξαναβρούμε το δρόμο μας, διά της μετανοίας! Και από τότε που θα πάρει ο άνθρωπος την απόφαση να επιστρέψει στον μόνο αληθινό και ζωντανό Θεό, αρχίζει να τον εγκαταλείπει ο φόβος και να τον επισκέπτεται η χάρις και η χαρά! Και αυτή η χαρά είναι αληθινή, γεμίζει την καρδιά, δεν είναι επιφανειακή και πρόσκαιρη, όπως αυτή που τάχα μας δίνει ο κόσμος της αμαρτίας και διαχέεται και σε ολόκληρη την δημιουργία, σε όλη τη πλάση.

Αυτή την σχέση της εμπιστοσύνης και αγάπης προς τον Θεό είχαν και όσοι γενναίοι πρόγονοί μας ανέλαβαν και εκήρυξαν την Ελληνική Επανάσταση του 1821, η οποία, κατά την δική τους ομολογία, δεν μοιάζει με καμμία άλλη κοινωνική επανάσταση, και η οποία, με τη βοήθεια του Θεού και τη χάρη της Παναγίας, έφερε την αναγέννηση του Έθνους. Την χαρά της Ελευθερίας!

Πολλοί και τότε, ρεαλιστές και δήθεν μυαλωμένοι, ευρισκόμενοι, τάχα, εντός τόπου και χρόνου, τους θεώρησαν τρελούς! Κάποιοι, δυστυχώς, ακόμη και σήμερα τους θεωρούν έτσι. Η των πραγμάτων, όμως, αλήθεια τους δικαιώνει και τους τιμά!

Αγαπητά μου παιδιά,

Καλούμαστε και φέτος, λοιπόν, να εορτάσουμε, με αυτόν τον διαφορετικό τρόπο, στερούμενοι την Θεία Κοινωνία, ακόμη και τον απλό, κατά μόνας, εκκλησιασμό μας, αφού αυτός δεν ανήκει πλέον στις εξαιρέσεις της απαγορεύσεως… Δεν μας εμποδίζει, όμως, κανείς να μετανοήσουμε και να αφήσουμε, έκαστος, τα έργα του σκότους. Να επιστρέψουμε στο δρόμο του Θεού. Να τον αγαπήσουμε και να τον εμπιστευθούμε, υπακούοντας στις εντολές Του. Χωρίς υπακοή, η πίστη είναι κίβδηλη! Χωρίς υπακοή, η αγάπη είναι ψεύτικη! Χωρίς υπακοή, η ταπείνωση είναι θεατρική! Χωρίς υπακοή στο Θείο Θέλημα, δεν υπάρχει ελευθερία! Να μοιάσουμε, στην ταπείνωση και την υπακοή, στην Παναγία μας, στην οποία, ως χαράς δοχείον και αιτία, οφείλουμε αιώνια ευγνωμοσύνη.

Σας εύχομαι την μόνιμη αγαλλίαση του Θεού και την αναφαίρετη χαρά της Παναγίας και διατελώ,

Μετά πατρικής αγάπης και στοργής

Ο   Μ Η Τ Ρ Ο Π Ο Λ Ι Τ Η Σ

† ο Χαλκίδος ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ