Η 40χρονη οδηγός νταλίκας που «διαλύει» τα στερεότυπα

Μπορεί η ζωή στο τιμόνι να είναι δύσκολη, πολύωρη και επικίνδυνη, φαίνεται όμως πως το γεγονός αυτό δεν αποτελεί εμπόδιο για μια 40χρονη Χανιώτισσα οδηγό νταλίκας.

Το zarpanews.gr ήρθε σε επαφή με την κυρία Κρήτη Καβρουλάκη, η οποία κατάγεται από τα Καράνου του δήμου Πλατανιά και εργάζεται ως επαγγελματίας οδηγός νταλίκας τα τελευταία 4 χρόνια.

Μάλιστα, εδώ κι έναν χρόνο, είναι και ιδιοκτήτρια κοντέινερ. Πραγματοποιεί καθημερινά δρομολόγια από το λιμάνι του Πειραιά, όπου είναι η έδρα της και αποστέλλει κοντέινερ σε όλη την Ελλάδα. Είναι η μοναδική γυναίκα στην εταιρία που συνεργάζεται, με 2-3 ακόμα, από άλλες εταιρίες, οι οποίες ασχολούνται με κοντέινερ του εξωτερικού.

Η δυσκολία του επαγγέλματος κι η προηγούμενη δουλειά στο απορριμματοφόρο

«Το όνειρό μου ήταν αυτό από πάντα. Ήθελα να κοιμάμαι, να ξυπνάω και να είμαι στην νταλίκα μου» τονίζει η κα Καβρουλάκη. «Είμαι στο όχημά μου, πλέκω το βελονάκι μου, αντικρίζω εντυπωσιακά τοπία, είμαι μια χαρά. Αυτή είναι η καθημερινότητά μου. Δε μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου να κάνει κάτι διαφορετικό. Το αγαπώ πολύ αυτό που κάνω. Μακάρι να καταφέρω να αποκτήσω κι άλλες νταλίκες στο μέλλον».

Η ίδια αναφέρεται και στα προηγούμενα χρόνια, όπου δούλευε σε απορριμματοφόρο με συμβάσεις σε δήμους. «Σε όλους αυτούς που λένε πως η δουλειά στο απορριμματοφόρο είναι εύκολη, απαντώ να έρθουν να μυρίσουν για λίγο, για να καταλάβουν τι σημαίνει» λέει η Χανιώτισσα οδηγός, αναφερόμενη στα δύσκολα χρόνια της τότε δουλειάς.

Η νταλίκα είναι γένους θηλυκού. Μπορεί ο τράκτορας να είναι αρσενικός, αλλά από μόνος του δεν κάνει τίποτα… Εγώ αυτό έχω να πω!» συμπληρώνει.

Οι συνθήκες εργασίας κι η αντιμετώπιση των συναδέλφων 

Η Κρήτη Καβρουλάκη για την δουλειά στο απορριμματοφόρο σεν είναι λίγες οι φορές που έχει βρεθεί στο στόχαστρο: «Όταν δούλευα στους δήμους στα απορριμματοφόρα δεχόμουν bullying από άνδρες συναδέλφους, δε μπορούσαν να αποδεχτούν ότι μπορώ να τα καταφέρω. Μια φορά θυμάμαι χαρακτηριστικά έναν να μου λέει “αν νομίζεις ότι θα μας κλείσεις το σπίτι, θα στο κλείσουμε εμείς πρώτα”. Δε μπορούσα να καταλάβω γιατί δεχόμουν μια τέτοια συμπεριφορά».

Στην επιχείρηση με τις νταλίκες, οι συνθήκες εργασίας ήταν εντελώς διαφορετικές: «Είχα στήριξη καθημερινά, πολύ μεγάλη. Με βοηθούσαν πολύ οι άλλοι οδηγοί, με καθοδηγούσαν, ερχόντουσαν μαζί μου σε δρομολόγια που δεν ήξερα, μου έδιναν συμβουλές για το όχημα, να καταφέρω να πάρω τον “αέρα”».