Μέσα σε όλο αυτό, οι σχέσεις μας είτε είναι ερωτικές, φιλικές, ή οικογενειακές συχνά πάνε περίπατο. Είμαστε μαζί στον ίδιο χώρο, αλλά ο καθένας έχει απορροφηθεί από μια οθόνη.
Κι όμως, η βαθιά συναισθηματική σύνδεση δεν μπορεί να υπάρξει αν δεν είμαστε πραγματικά παρόντες. Το καίριο ερώτημα είναι το πώς βάζουμε όρια στην τεχνολογία, χωρίς να αποκοπούμε εντελώς, και πώς μειώνουμε τη μοναξιά μας, ενώ είμαστε συνεχώς και ατέρμονα… online;
Η εποχή των notifications, είμαστε πάντα διαθέσιμοι και σπάνια παρόντες
Τα notifications έχουν γίνει το τρίτο πρόσωπο σε κάθε σχέση. Τρώμε με τον άνθρωπό μας, αλλά το κινητό είναι κολλημένο πάνω στο τραπέζι. Συζητάμε, αλλά ένα «να δω μόνο αυτό το e-mail» διακόπτει τη ροή και τον λόγο μας.
Η πικρή αλήθεια είναι ότι ο εγκέφαλός μας έχει μάθει να περιμένει το «ντιν ντιν» της ειδοποίησης και νιώθουμε ότι αν δεν απαντήσουμε αμέσως, κάτι θα χάσουμε. Συχνά πυκνά, δίνουμε προτεραιότητα σε μια οθόνη αντί στο πρόσωπο που έχουμε απέναντί μας.
Έτσι, οι στιγμές που θα μπορούσαν να μας φέρουν πιο κοντά, έχουν αρχίσει να παίρνουν την κάτω βόλτα. Μένουμε σε επιφανειακά ζητήματα, σε μικρές, κοφτές φράσεις, χωρίς να προλαβαίνουμε να «ανοίξουμε» συζητήσεις που πάνε λίγο πιο βαθιά.
Η συναισθηματική σύνδεση δεν γίνεται «στο πόδι»
Η συναισθηματική σύνδεση δεν χτίζεται με reactions και emojis, αλλά με το να κοιτάζουμε τον άλλο στα μάτια και όχι πάνω από την οθόνη. Με το να περνάμε χρόνο, χωρίς διακοπές, χωρίς το άγχος «σε λίγο πρέπει να φύγω και με το να αφήνουμε τον άλλον να ολοκληρώσει, χωρίς να τον κόβουμε και να σκεφτόμαστε τα δικά μας.
Μερικές απλές, αλλά κρίσιμα ερωτήματα που μπορούμε να βάλουμε ξανά στη ζωή μας:
- «Πώς είσαι πραγματικά;»
- «Τι σε απασχολεί αυτές τις μέρες;»
- «Τι θα ήθελες να αλλάξει στη σχέση μας;»
Αυτές οι φράσεις ανοίγουν χώρο για συζήτηση και ανταλλαγή συναισθημάτων. Δείχνουν ότι δεν είμαστε απλώς δίπλα, αλλά μαζί.
Τεχνολογία, ένα δίκοπο μαχαίρι
Η τεχνολογία δεν είναι «ο εχθρός». Μας φέρνει κοντά με ανθρώπους που ζουν μακριά, μάς επιτρέπει να επικοινωνούμε άμεσα, να μοιραζόμαστε στιγμές. Όμως, όπως κάθε εργαλείο, χρειάζεται να βάζουμε όρια.
Μικρά tips που μπορούν να κάνουν μεγάλη διαφορά
Ώρες χωρίς κινητό. Συμφωνούμε με τον/την σύντροφο ή την οικογένεια ότι π.χ. στο φαγητό τα κινητά μένουν μακριά ή πριν τον ύπνο, κλείνουμε τις οθόνες για τουλάχιστον μισή ώρα.
Ένας χώρος στο σπίτι «off-screen». Ένα σημείο είναι ο καναπές, το μπαλκόνι, το τραπέζι της κουζίνας που όταν καθόμαστε, ξέρουμε ότι δεν σκρολάρουμε και δεν βάζουμε στοιχήματα στο NetBet. Εκεί μιλάμε, γελάμε, τσακωνόμαστε, τα λέμε γενικά.
Ειδοποιήσεις με φειδώ. Βγάζουμε όσες ειδοποιήσεις δεν είναι πραγματικά απαραίτητες. Δεν χρειάζεται κάθε app να έχει ρόλο στη μέρα μας.
Με αυτά τα μικρά μικρά βήματα, στέλνουμε και στον εαυτό μας και στους ανθρώπους μας το εξής μήνυμα: «Εσύ είσαι προτεραιότητα, όχι το κινητό μου».
Μοναξιά
Παρά το ότι είμαστε συνεχώς online, οι περισσότεροι νιώθουν πιο μόνοι από ποτέ.
Μπορεί να μιλάμε σε group chats, να βλέπουμε stories, να σχολιάζουμε, αλλά όταν κλείνει η οθόνη, μια σιωπή κυριαρχεί.
Η μοναξιά σήμερα συχνά δεν είναι η έλλειψη ανθρώπων, αλλά η έλλειψη ουσιαστικής επαφής. Έχουμε: πολλά κούφια «Καλημέρααα 😊» στα μηνύματα και λίγες έως ελάχιστες πραγματικές, ήρεμες συζητήσεις από κοντά. Επίσης, πάμπολλα like και ελάχιστες αγκαλιές.
Το πρώτο βήμα είναι να αναγνωρίσουμε ότι «Νιώθω μόνος/μόνη, παρότι μιλάω με φουλ κόσμο όλη μέρα». Το δεύτερο, να κάνουμε μικρές κινήσεις εκτός οθόνης,
να πάμε για έναν καφέ, μια μπύρα, μια βόλτα βρε αδερφέ, έστω κι αν μας φαίνεται πιο «εύκολο» να τα πούμε σε chat.
Πώς να είμαστε πραγματικά στο παρόν
Δεν χρειάζονται να γίνουν θεαματικές κινήσεις και τρελοί ελιγμοί. Χρειάζεται μια συνέπεια σε μικρά, καθημερινά πραγματάκια.
Όλη μου η προσοχή 100% για λίγα λεπτά
Άσε τα ημίμετρα, μπορώ να είμαι 100% εκεί έστω και για δέκα λεπτά; Π.χ. όταν γυρνάμε σπίτι αφήνουμε το κινητό στην άκρη και κοιτάζουμε τον άνθρωπό μας, ρωτάμε «Πώς πέρασες σήμερα;» και ακούμε την απάντηση μέχρι το τέλος και είμαστε εκεί.
Μιλάω ανοιχτά για τα όρια μου και τα θέλω μου
Μπορούμε να πούμε ξεκάθαρα στον άλλον/η «Θέλω όταν είμαστε μαζί, να χρησιμοποιούμε λιγότερο τα κινητά». «Μου λείπει να μιλάμε χωρίς διακοπές από notifications». «Νιώθω ότι χανόμαστε λίγο μέσα στις οθόνες».
Δεν είναι κάτι κακό. Μίλα. Είναι μια ωραία πρόσκληση, για να χτίσουμε ένα κοινό πλαίσιο.
Δίνω αυτό που θα ήθελα και εγώ να πάρω
Αν θέλουμε ο άλλος να είναι παρών, χρειάζεται πρώτα να το κάνουμε εμείς, οπότε να κλείσουμε το κινητό όταν μας μιλά και να μην διαβάζουμε τα μηνύματα στα μουλωχτά. Οι σχέσεις είναι καθρέφτες. Συχνά αυτό που προσφέρουμε, επιστρέφει.
Ένα βήμα τη φορά, αλλά προς τον άνθρωπο, όχι προς την οθόνη
Οι ειδοποιήσεις δύσκολα θα μειωθούν από μόνες τους. Ο κόσμος θα συνεχίσει να γίνεται πιο γρήγορος, πιο ψηφιακός, πιο απαιτητικός.
Εκεί που έχουμε λόγο, όμως, είναι στο πώς θα είμαστε εμείς μέσα σε αυτό.
Κάθε φορά που επιλέγουμε να αφήσουμε στην άκρη την οθόνη και να κοιτάξουμε τον άνθρωπό μας στα μάτια, κάνουμε μια μικρή πράξη αντίστασης στη βιασύνη και φούρια της εποχής. Και ταυτόχρονα, χτίζουμε κάτι βαθύτερο: μια σχέση όπου ο άλλος ξέρει ότι δεν είμαστε απλά “online”, είμαστε πραγματικά εδώ.
Διαβάστε όλες τις ειδήσεις για την Εύβοια
Διαβάστε όλες τις τελευταίες ειδήσεις για την Ελλάδα και τον Κόσμο στο evima.gr