Όταν νιώθει αδιάκριτα βλέμματα στα διακριτά σηµάδια που τις άφησε το 2001 το τροχαίο που της άλλαξε τη ζωή, πλέον κοιτάζει τους ανθρώπους απέναντι της και χαµογελάει.
«Τότε χαµογελούν, γιατί καταλαβαίνουν ότι είµαι καλά», λέει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ η εγκαυματίας Αθανασία Χουβαρδά, η οποία το 2001 ενεπλάκη σε σοβαρό τροχαίο, που έμελλε να τής αλλάξει τη ζωή.
Γι’ αυτήν την αποδοχή της νέας της εικόνας, χρειάστηκαν πολλά χρόνια και σκληρή δουλειά. «Για µεγάλο διάστημα κρυβόµουν πίσω από µακριά ρούχα και µεγάλα καπέλα», λέει.
Πρέσβειρα οδικής ασφάλειας και καλλιτέχνης, κάθε πρωί που κοιτάζει στον καθρέφτη βλέπει πόσο µακριά έχει φτάσει από εκεί που ήταν πριν από 24 χρόνια που έγινε το τροχαίο, όταν πίστευε ότι δεν υπάρχει ζωή: «Ένιωθα ότι ζω, αλλά δεν υπάρχω. Το έγκαυµα λειτουργεί πλέον διαφορετικά. Μου θυµίζει πόσο δρόµο έχω διανύσει».
Ήταν 23 ετών, όταν έγινε το ατύχηµα. «Πλέον είµαι περισσότερα χρόνια εγκαυµατίας από όσα ήµουν… “ φυσιολογικά”. Για µένα αυτό είναι το φυσιολογικό», λέει.
Τις πρώτες ηµέρες νοσηλεύτηκε στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας Εγκαυµάτων του Γενικού Νοσοκοµείου Θεσσαλονίκης «Γεώργιος Παπανικολάου», που µόλις είχε δηµιουργηθεί, ενώ σήµερα είναι η µόνη πιστοποιηµένη µονάδα στην Ελλάδα από την Ευρωπαϊκή Εταιρεία Εγκαυµάτων. «Ήταν ακόµη στην αρχή και πολλά πράγµατα δε λειτουργούσαν όπως θα έπρεπε. Ευτυχώς έχουν αλλάξει πολλά», τονίζει.
Η οικογένεια της Αθανασίας- «οι γονείς µου, µού έδωσαν δυο φορές ζωή», λέει- αναζήτησε την καλύτερη δυνατή θεραπεία και µέσα σε λίγες ηµέρες έφυγε για νοσηλεία στην Αγγλία. Από το αεροσκάφος/ασθενοφόρο ακόµη -µε µοναδικούς επιβάτες την ίδια, έναν αναισθησιολόγο και µια νοσηλεύτρια εντατικής θεραπείας- ένιωσε ασφάλεια. «Από εκεί ένιωσα ότι υπήρχε ελπίδα», λέει.
Είναι βαθειά ευγνώµων για τη φροντίδα, την υποστήριξη και την αγάπη που δέχτηκε από την οικογένειά της, την ιατρική οµάδα της µονάδας εγκαυµάτων στην Αγγλία, καθώς και στην παγκόσµια κοινότητα εγκαυµάτιων που ήταν σε κάθε βήµα πλάι της. «Η ζωή µου θα ήταν πολύ διαφορετική αν δεν υπήρχε αυτή η στήριξη» .
Εκτός από την οικογένεια, δίπλα της είναι όλα αυτά τα χρόνια και οι φίλοι της. «Είναι ένα υπόδειγµα για όλους µας. Δεν µπορείς παρά να τη θαυµάζεις», λέει η φίλη της Λαµπρινή Νακούση, η οποία εξηγεί ότι τον πρώτο καιρό ένιωθε αµηχανία πώς να συµπεριφερθεί απέναντι στην Αθανασία.
Ο αυτοσεβασµός είναι η καλύτερη πρόληψη
Στο τροχαίο έχασαν τη ζωή τους δύο φίλοι της, η Έφη και ο Σωτήρης. «Θέλω να αναφέρονται πάντα τα ονόµατά τους. Δεν θέλω να σβήσει η µνήµη τους. Θέλω, µέσα από την ιστορία τους, να αλλάξει κάτι. Η προσπάθεια που κάνω για ενηµέρωση γύρω από τη σωστή οδική ασφάλεια δεν είναι για µένα, επειδή τραυµατίστηκα. Εγώ νιώθω τυχερή. Ζω, αναπνέω, δηµιουργώ. Εκείνοι έφυγαν».
Το πρόσωπο και το σώµα της Αθανασίας υπέστησαν 74% τραυµατισµό από εγκαύµατα 3ου και 4ου βαθµού. Ο τέταρτος επιβάτης του οχήµατος, ο τότε σύζυγος της Αθανασίας, που ήταν ο οδηγός, λόγω υπερβολικής ταχύτητας έχασε τον έλεγχο του οχήµατος.
Ήταν 12 το µεσηµέρι, 5 Αυγούστου του 2001, στο δρόµο για Πολυγύρο, στο ύψος της Γαλάτιστας. «Ήξερα ότι ήταν ένας επιθετικός οδηγός που αγαπούσε την ταχύτητα. Για πολλά χρόνια ήµασταν τυχεροί. Σε ένα κλάσµα του δευτερολέπτου, άλλαξαν όλα».
Αν µπορούσε να γυρίσει τον χρόνο πριν από το δυστύχηµα θα ήθελε να είχε αναγνωρίσει τον κίνδυνο της επικίνδυνης οδικής συµπεριφοράς και να µιλούσε. Εδώ και χρόνια πραγµατοποιεί οµιλίες για την οδική ασφάλεια, εθελοντικά, σε συνεργασία µε την Τροχαία Θεσσαλονίκης, σε σχολεία. Αυτό που θέλει να περάσει στα παιδιά είναι η αξία του αυτοσεβασµού. Το µότο της είναι ότι «αν σέβεται κάποιος τον εαυτό του, αυτόµατα σέβεται και τους άλλους».
Ο κρίσιµος ρόλος των σωστών ρούχων
Η ποιότητα των ρούχων παίζει καθοριστικό ρόλο τόσο στην πρόληψη όσο και στη θεραπεία των εγκαυµάτων. Όπως εξηγεί η Αθανασία, τα βαµβακερά ρούχα προστάτεψαν τον κορµό της, γεγονός που συντέλεσε στο να µην επιβαρυνθούν ακόµη περισσότερο ζωτικά όργανα.
Σηµαντικά είναι και τα πιεστικά ενδύµατα κατά τη διάρκεια της θεραπείας. «Είναι πολύ αποτελεσµατικά στην αντιµετώπιση των ουλών, αλλά είναι πολύ ακριβά και δεν παρέχονται, όπως θα έπρεπε, στους εγκαυµατίες. Στην Αγγλία µου είχαν δώσει και µε έσωσαν από πολλά χειρουργεία», λέει.
Χαρακτηρίζει την αποκατάσταση ενός εγκαυµατία «µακρύ γολγοθά». Όταν ξεπεράσει ένας ασθενής τον κίνδυνο από τις χειρουργικές επεµβάσεις -η ίδια στις 50 επεµβάσεις σταµάτησε να µετράει- «έχει κάνει τα πολύ αρχικά βήµατα της πορείας του. Από εκεί και πέρα η αποκατάσταση είναι σωµατική, συναισθηµατική, ψυχολογική, κοινωνική, προσωπική». Ακόµη και σήµερα, 24 χρόνια µετά το ατύχηµα, βρίσκεται σε λίστα για περαιτέρω επεµβάσεις.
Η σηµασία της αλληλοϋποστήριξης
Η Αθανασία Χουβαρδά συνεργάζεται µε τη SALVIA, την ελληνική οµοσπονδία για τα εγκαύµατα και, όπως είπε, βρίσκονται από κοινού στη διαδικασία να δηµιουργήσουν µία κοινότητα, στην οποία οι εγκαυµατίες της Ελλάδας µπορούν να βρουν στήριξη. «Όταν µιλάς µε κάποιον που έχει βιώσει τον πόνο και την αποκατάσταση, υπάρχει µεγαλύτερη σύνδεση», εξηγεί.
Μέσα από μία αντίστοιχη οµάδα στον Καναδά, στην οποία µπήκε αρχικά διαδικτυακά, γνώρισε τον νυν σύζυγό της Νταν Πλίξµαν. Ο ίδιος είχε υποστεί εγκαύµατα από εργατικό ατύχηµα και όπως η Αθανασία, πραγµατοποιεί οµιλίες για την ασφάλεια στους χώρους εργασίας. Η Αθανασία πλέον ζει το µεγαλύτερο µέρος του χρόνου στον Καναδά και είναι εκεί µέλος αρκετών οργανισµών στον Καναδά και διοικητικό στέλεχος στον οργανισµό «Life after burns» (Η ζωή µετά τα εγκαύµατα).
Η Αθανασία Χουβαρδά συμμετείχε στο Περιφερειακό Συνέδριο της Παγκόσμιας Εταιρείας Εγκαυμάτων (ISBI), που πραγματοποιήθηκε στις αρχές Δεκεμβρίου στη Θεσσαλονίκη με την τοπική οργανωτική υποστήριξη από την Μονάδα Εντατικής Θεραπείας Εγκαυμάτων του Γενικού Νοσοκομείου Θεσσαλονίκης «Γεώργιος Παπανικολάου».
Στο συνέδριο συμμετείχαν περίπου 300 συνέδροι από όλο τον κόσμο, από την Αμερική, την Κολομβία, το Μεξικό, την Ταιβάν και την Ινδία, μέχρι την Τουρκία, την Αίγυπτο, την Κίνα, την Αυστραλία και όλα τα Βαλκάνια.
ΑΠΕ
Διαβάστε όλες τις ειδήσεις για την Εύβοια
Διαβάστε όλες τις τελευταίες ειδήσεις για την Ελλάδα και τον Κόσμο στο evima.gr