Σπύρος Πνευματικός: Δεν θίγεται το οκτάωρο, αντιθέτως κατοχυρώνεται μέσα από την Ψηφιακή Κάρτα Εργασίας

Για την ανάγκη προσαρμογής της αγοράς εργασίας στις σύγχρονες συνθήκες και την απεμπλοκή από τις κακές συνδικαλιστικές πρακτικές του παρελθόντος μίλησε σήμερα ο βουλευτής Ευβοίας της ΝΔ Σπύρος Πνευματικός στην Ολομέλεια της Βουλής, κατά τη συζήτηση του νομοσχεδίου του Υπουργείου Εργασίας.

Ο κ. Πνευματικός ξεκίνησε την ομιλία του αναφερόμενος στην τεράστια αναστάτωση που προκάλεσε η απεργία στα παιδιά που δίνουν σήμερα πανελλήνιες εξετάσεις, μια ομάδα παιδιών που, όπως είπε, τους τελευταίους 18 μήνες βασανίζονται από την πανδημία και φορτίστηκαν με ένα επιπρόσθετο άγχος χτες πως θα φτάσουν τελικά στο σχολείο, χωρίς να υπάρχει λόγος. «Έτσι επενδύουμε στο μέλλον της χώρας μας; Ποιος θα ζητήσει συγγνώμη από τα παιδιά αυτά;» είπε.

Στη συνέχεια, κατηγόρησε την αντιπολίτευση ότι καταστροφολογεί σε σχέση με το νομοσχέδιο, εκτοξεύοντας ακραίους χαρακτηρισμούς αλλά χωρίς δημιουργικές προτάσεις και χωρίς αναφορά στις θετικές ρυθμίσεις του νομοσχεδίου, όπως το πλαίσιο για τη βία και τη σεξουαλική παρενόχληση μέσα στον εργασιακό χώρο, τις διατάξεις για την προστασία της οικογενειακής ζωής, την άδεια πατρότητας για δεκατέσσερις ημέρες που προβλέπεται για πρώτη φορά, το γεγονός ότι η χώρα μας είναι από τις πρώτες που εισάγει το δικαίωμα για την αποσύνδεση από την τηλεργασία, καθώς και τη δημιουργία πλαισίου για την υγιεινή και την ασφάλεια των εργαζομένων στα deliveryκαι τα κούριερ.

Όσον αφορά το ωράριο, έφερε ως παράδειγμα το επάγγελμα του χειρουργού, τονίζοντας ότι η δουλειά δεν μπορεί να μετριέται πάντοτε με το οκτάωρο και το συγκεκριμένο ωράριο και πολλές φορές μπορεί να υπάρχουν υποχρεώσεις που διέπονται από κανόνες ευθύνης, ηθικής και δεοντολογίας.

. «Φανταστείτε, κυρίες και κύριοι της Αντιπολίτευσης, έναν ασθενή ο οποίος βρίσκεται στο χειρουργικό τραπέζι και ο χειρουργός ξαφνικά να σηκώνεται να φύγει γιατί συμπλήρωσε το οκτάωρο και να αντικαθίσταται από κάποιον άλλον, ο οποίος δεν έχει έρθει ποτέ σε επαφή με τον ασθενή και ο οποίος μπορεί ναι, μπορεί και όχι να μην έχει την ίδια εξειδίκευση με τον προηγούμενο. Νομίζω ότι αυτό είναι μια κοινωνικά απαράδεκτη πράξη και όλη η κοινωνία μας δεν το δέχεται».

Ξεκαθάρισε ότι με το νομοσχέδιο δεν θίγεται το οκτάωρο, αλλά αντιθέτως κατοχυρώνεται μέσα από την Ψηφιακή Κάρτα Εργασίας που είναι ακριβώς η εγγύηση για την τήρηση του ωραρίου, των υπερωριών και του δικαιώματος αποσύνδεσης, της διευθέτησης χρόνου εργασίας, αλλά και την αποφυγή αθέμιτου ανταγωνισμού μεταξύ των επιχειρήσεων.

«Πρόκειται για το χρησιμότερο ίσως εργαλείο, για να ελεγχθεί η «μαύρη» και υποδηλωμένη εργασία. Δεν πιστεύω να αρνείται κανείς ότι υπάρχουν εργοδότες που δίνουν λιγότερες υπερωρίες ή τις πληρώνουν με ρεπό. Αυτές οι πρακτικές και οι εκβιασμοί στους εργαζόμενους πρέπει να σταματήσουν και επιτέλους με αυτόν τον τρόπο αποκτούμε ένα αποτελεσματικό μέσο».

Αναρωτήθηκε μήπως τελικά όλες αυτές οι αντιδράσεις απέναντι στο νομοσχέδιο οφείλονται στο γεγονός ότι περιλαμβάνει ρυθμίσεις που έχουν να κάνουν με το ξεβόλεμα των κατ’ επάγγελμα συνδικαλιστών.

«Δεν γίνεται με πρόσχημα την προστασία των εργαζομένων να προσπαθούν ορισμένοι να διατηρήσουν τα κακώς εννοούμενα κεκτημένα τους και τα συμφέροντά τους, δυναμιτίζοντας κάθε προσπάθεια για αλλαγή. Το μοντέλο του επαγγελματία εργατοπατέρα συνδικαλιστή με την ξύλινη ρητορική της δεκαετίας του ’80 έχει ξεπεραστεί πια από την ίδια την κοινωνία» είπε χαρακτηριστικά.

Αντιθέτως, όπως είπε, οι σύγχρονοι εργαζόμενοι θέλουν εφαρμογή της νομιμότητας, προστασία από αυθαιρεσίες, πλήρη αμοιβή και καλύτερες συνθήκες και απασχόληση, την προστασία του οκτάωρου τους, που όχι μόνο δεν καταργείται, αλλά θα εφαρμόζεται και θα ελέγχεται με τη νέα ψηφιακή κάρτα εργασίας. «Θέλουν να έχουν τη δυνατότητα να δουλεύουν λίγο παραπάνω τέσσερις ημέρες για να έχουν μια επιπλέον μέρα ανάπαυσης ή να κάνουν περισσότερες υπερωρίες για να συμπληρώνουν νόμιμα και κατοχυρωμένα το εισόδημά τους. Θέλουν να έχουν τη δυνατότητα να ρυθμίζουν τις ώρες εργασίας τους ατομικά, σε συνεννόηση με τον εργοδότη, εφόσον το επιθυμούν και με την προστασία του νόμου, χωρίς να χρειάζεται να δώσουν λόγο σε κάποιο τρίτο μέρος» είπε.

Κλείνοντας, τόνισε ότι με το παρόν νομοσχέδιο δεν απαξιώνεται ούτε ο υγιής συνδικαλισμός, ούτε φυσικά το δικαίωμα της απεργίας, πράγματα τα οποία είναι κατοχυρωμένα από το Σύνταγμα της χώρας μας,αλλά εισάγονται κανόνες που δίνουν τέλος στην ασυδοσία και την ταλαιπωρία ολόκληρης της κοινωνίαςαπό τους λίγους. «Ο συνδικαλισμός απαξιώνεται από τις πρακτικές του παρελθόντος που πρέπει να πάρουν τέλος»σημείωσε.

Ζήτησε, λοιπόν, την υπερψήφιση του νομοσχεδίου για την εργασία λέγοντας ότι όχι μόνο φέρνει την αγορά εργασίας στις συνθήκες του σήμερα, ισορροπώντας τις σύγχρονες ανάγκες εργαζομένων και επιχειρήσεων, αλλά και αφήνει πίσω ιδεοληψίες και παράλογα συνδικαλιστικά προνόμια που βλάπτουν τελικά το συμφέρον της κοινωνίας.

Ακολουθεί το πλήρες κείμενο της ομιλίας:

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, θα ήθελα να μου δώσετε το δικαίωμα να ξεκινήσω σήμερα με το θέμα της απεργίας και να ρωτήσω: Είναι δυνατόν ποτέ να προκηρύσσεται τέτοια απεργία σε μια μέρα που τα παιδιά μας δίνουν πανελλαδικές εξετάσεις; Είναι μια ομάδα παιδιών, τα οποία τους τελευταίους δεκαοκτώ μήνες βασανίζονται από το φαινόμενο της πανδημίας.

Είναι το άγχος που έζησαν τα παιδιά αυτά χθες. Και το δικό μου το παιδί συμμετέχει στις εξετάσεις σήμερα και η αγωνία τους πώς θα φτάσουμε τελικά στο σχολείοήταν ένα επιπρόσθετο άγχος, με το οποίο δεν υπήρχε κανένας λόγος να φορτίσουμε αυτά τα παιδιά.

Δημιουργείται, λοιπόν, μια τέτοια τεράστια αναστάτωση σε μια τόσο κρίσιμη στιγμή. Έτσι επενδύουμε τελικά στο μέλλον της χώρας μας; Ποιος θα ζητήσει τελικά συγγνώμη από αυτά τα παιδιά;

Δεν είναι, όμως, η μόνη ακρότητα που είδαμε τις τελευταίες ημέρες στο πλαίσιο της «μητέρας των μαχών», όπως μας λέει η Αντιπολίτευση. Ακούμε εδώ όλες αυτές τις ημέρες ότι αυτό το νομοσχέδιο είναι οδοστρωτήρας, αντεργατικό και καταστροφικό. Ακούμε για γαλέρες, ότι διαλύει τα ωράρια, ότι αυξάνει την ανεργία. Ακούμε πολλούς ακραίους χαρακτηρισμούς, αλλά καμία δημιουργική πρόταση. Αναρωτιέμαι, αν πραγματικά έχουμε όλοι διαβάσει το ίδιο νομοσχέδιο.

Υπάρχει, δηλαδή, κάποιος ο όποιος διαφωνεί με το πλαίσιο για τη βία και τη σεξουαλική παρενόχληση μέσα στον εργασιακό χώρο; Υπάρχει κάποιος που να διαφωνεί με τις διατάξεις για την προστασία της οικογενειακής ζωής, την άδεια πατρότητας για δεκατέσσερις ημέρες που προβλέπεται για πρώτη φορά; Διαφωνεί κανείς με το γεγονός ότι η χώρα μας είναι από τις πρώτες που εισάγει το δικαίωμα για την αποσύνδεση από την τηλεργασία;Και τέλος, ποιος δεν επιθυμεί τη δημιουργία πλαισίου για την υγιεινή και την ασφάλεια των εργαζομένων στα delivery και τα κούριερ;

Για όλα αυτά δεν ακούσαμε τίποτα. Ακούμε για τα ωράρια και τη διευθέτηση, που υπάρχει και εφαρμόζεται εδώ και χρόνια, ότι καταργείται το οκτάωρο, ενώ έχει τονιστεί επανειλημμένα ότι αυτό δεν ισχύει.

Και πάλι θα ήθελα να μου επιτρέψετε εδώ να κάνω μια μικρή παρένθεση, που θα μπορούσε να συμβεί στην πραγματική ζωή. Φανταστείτε, κυρίες και κύριοι της Αντιπολίτευσης, έναν ασθενή ο οποίος βρίσκεται στο χειρουργικό τραπέζι και ο χειρουργός ξαφνικά να σηκώνεται να φύγει γιατί συμπλήρωσε το οκτάωρο και να αντικαθίσταται από κάποιον άλλον, ο οποίος δεν έχει έρθει ποτέ σε επαφή με τον ασθενή και ο οποίος μπορεί ναι, μπορεί και όχι να μην έχει την ίδια εξειδίκευση με τον προηγούμενο. Νομίζω ότι αυτό είναι μια κοινωνικά απαράδεκτη πράξη και όλη η κοινωνία μας δεν το δέχεται. Και αυτό τι σημαίνει; Σημαίνει ότι η δουλειά δεν μπορεί να μετριέται πάντοτε με το οκτάωρο και το συγκεκριμένο ωράριο. Η δουλειά πολλές φορές μπορεί να έχει υποχρεώσεις που διέπονται από κανόνες ευθύνης, ηθικής και δεοντολογίας.

Ακριβώς για την προστασία του ωραρίου και των εργαζομένων εισάγεται με το νομοσχέδιο μια μεγάλη τομή. Η ψηφιακή κάρτα εργασίας, που είναι ακριβώς η εγγύηση για την τήρηση του ωραρίου, των υπερωριών και του δικαιώματος αποσύνδεσης, της διευθέτησης χρόνου εργασίας, αλλά και την αποφυγή αθέμιτου ανταγωνισμού μεταξύ των επιχειρήσεων. Πρόκειται για το χρησιμότερο ίσως εργαλείο, για να ελεγχθεί η «μαύρη» και υποδηλωμένη εργασία.

Δεν πιστεύω να αρνείται κανείς ότι υπάρχουν εργοδότες που δίνουν λιγότερες υπερωρίες ή τις πληρώνουν με ρεπό. Αυτές οι πρακτικές και οι εκβιασμοί στους εργαζόμενους πρέπει να σταματήσουν και επιτέλους με αυτόν τον τρόπο αποκτούμε ένα αποτελεσματικό μέσο.

Και ξαναρωτώ: Γιατί υπάρχουν όλες αυτές οι αντιδράσεις; Μήπως τελικά, όλη αυτή η φασαρία και ο ντόρος αφορούν τις ρυθμίσεις που έχουν να κάνουν με το ξεβόλεμα των κατ’ επάγγελμα συνδικαλιστών, δηλαδή τις ρυθμίσεις για τις ηλεκτρονικές ψηφοφορίες μέσα στις οργανώσεις εργαζομένων, ώστε να μην αποφασίζει πλέον το 10% των εργαζομένων για το υπόλοιπο 90%;

Εδώ, απλώς, αρκεί να θυμηθεί κανένας τα φοιτητικά χρόνια στη δεκαετία του ’80, που κάναμε συνελεύσεις οι οποίες διαρκούσαν ατελείωτες ώρες μέχρι τελικά να αδειάσει η αίθουσα, να μείνει ένα πολύ μικρό ποσοστό ανθρώπων οι οποίοι και έπαιρναν την τελική απόφαση. Αυτή τη δημοκρατία ονειρευόμαστε;

Ή το απίστευτο γεγονός ότι με το σημερινό καθεστώς βλέπουμε ότι οι συνδικαλιστές μπορούν να έχουν περισσότερα προνόμια στο χώρο της εργασίας σε σχέση με μια έγκυο γυναίκα; Είναι κάτι που αλλάζει με το σημερινό νομοσχέδιο.

Εισάγονται, επίσης, διατάξεις για την αστική ευθύνη των συνδικαλιστών σε περιπτώσεις βίας κατά τη διάρκεια της απεργίας, καθώς και την κατάργηση των σωματείων-σφραγίδα μέσα από τα ηλεκτρονικά μητρώα.

Όλα αυτά ίσως να ενοχλούν κάποιους, αλλά δεν γίνεται με πρόσχημα την προστασία των εργαζομένων να προσπαθούν ορισμένοι να διατηρήσουν τα κακώς εννοούμενα κεκτημένα τους και τα συμφέροντά τους, δυναμιτίζοντας κάθε προσπάθεια για αλλαγή.

Το μοντέλο του επαγγελματία εργατοπατέρα συνδικαλιστή με την ξύλινη ρητορική της δεκαετίας του ’80 έχει ξεπεραστεί πια από την ίδια την κοινωνία.

Οι εργαζόμενοι θέλουν εφαρμογή της νομιμότητας, προστασία από αυθαιρεσίες, πλήρη αμοιβή και καλύτερες συνθήκες και απασχόληση. Θέλουν την προστασία του οκτάωρου τους, που όχι μόνο δεν καταργείται, αλλά θα εφαρμόζεται και θα ελέγχεται με τη νέα ψηφιακή κάρτα εργασίας. Θέλουν να έχουν τη δυνατότητα να δουλεύουν λίγο παραπάνω τέσσερις ημέρες για να έχουν μια επιπλέον μέρα ανάπαυσης ή να κάνουν περισσότερες υπερωρίες για να συμπληρώνουν νόμιμα και κατοχυρωμένα το εισόδημά τους. Θέλουν να έχουν τη δυνατότητα να ρυθμίζουν τις ώρες εργασίας τους ατομικά, σε συνεννόηση με τον εργοδότη, εφόσον το επιθυμούν και με την προστασία του νόμου, χωρίς να χρειάζεται να δώσουν λόγο σε κάποιο τρίτο μέρος.

Κλείνοντας, λοιπόν, θα ήθελα να πω ότι με το παρόν νομοσχέδιο δεν απαξιώνεται ούτε ο υγιής συνδικαλισμός, ούτε φυσικά το κατοχυρωμένο δικαίωμα της απεργίας, πράγματα τα οποία είναι κατοχυρωμένα από το Σύνταγμα της χώρας μας.

Εισάγονται κανόνες που δίνουν τέλος στην ασυδοσία και την ταλαιπωρία ολόκληρης της κοινωνίαςαπό τους λίγους. Ο συνδικαλισμός απαξιώνεται από τις πρακτικές του παρελθόντος που πρέπει να πάρουν τέλος.

Αυτή η μεταρρύθμιση πρέπει να προχωρήσει όχι μόνο γιατί φέρνει την αγορά εργασίας στις συνθήκες του σήμερα, ισορροπώντας τις σύγχρονες ανάγκες εργαζομένων και επιχειρήσεων, αλλά και γιατί αφήνει πίσω ιδεοληψίες και παράλογα συνδικαλιστικά προνόμια που βλάπτουν τελικά το συμφέρον της κοινωνίας.

Σας καλώ, λοιπόν, όλους να την υπερψηφίσετε.