Η Τζένη Κοσμίδου για τη Διεθνή Ημέρα Εξάλειψης της Βίας κατά των Γυναικών

Η 25η Νοεμβρίου έχει ανακηρυχθεί από τον ΟΗΕ ως Διεθνής Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών. Σκοπός αυτής της ενέργειας ήταν η ανάδειξη αυτού του προβλήματος μείζονος σημασίας, το οποίο δυστυχώς επιβιώνει διαχρονικά σε όλους τους πολιτισμούς, τις χώρες και τις κοινωνίες ανεξαρτήτως κουλτούρας, μόρφωσης, εθίμων, παραδόσεων και θρησκειών.

 Η βία κατά των γυναικών σε όλες τις εκφάνσειςτης, σωματική, λεκτική, ψυχολογική θεωρείταιμια επαίσχυντη εγκληματική  πράξη, με άμεσες και έμμεσες επιπτώσεις τεράστιων διαστάσεων, τόσο για τα ίδια τα θύματα, όσο και για τηνκοινωνία στο σύνολο της.

 Σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΗΕ,καθημερινώς δολοφονούνται παγκοσμίως κατά μέσο όρο 137 γυναίκες από τον σύντροφό τους ή από κάποιο συγγενή. Στις περισσότερες δε περιπτώσεις, το έγκλημα διαπράττεται στην ίδια την οικεία.

Πέραν των δολοφονιών, σύμφωνα με τα στοιχεία του οργανισμού, μία στις τρεις γυναίκεςκάποια στιγμή στη ζωή της θα αντιμετωπίσει σωματική, ψυχολογική ή σεξουαλική βία από τον σύντροφό της. Μία στις πέντε θα πέσει θύμα βιασμού ή απόπειρας βιασμού. Το 40-50% των γυναικών της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχει αναφέρει κάποια μορφή σεξουαλικής παρενόχλησης στο χώρο εργασίας. Πεντακόσιες χιλιάδες με δύο εκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο, κυρίως γυναίκες και παιδιά, εκτιμάται ότι διακινούνται παράνομα κάθε χρόνο με σκοπό τη σεξουαλική εκμετάλλευση και την εξαναγκαστική εργασία.

  Η χώρα μας δυστυχώς δεν αποτελεί εξαίρεση αφού τα περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας σημειώνουν σταθερά ανοδική τροχιά και οι γυναίκες αποτελούν το 66,32% των θυμάτων. Σε ανοδική πορεία δυστυχώς βρίσκονται και τα φαινόμενα της σεξουαλικής παρενόχλησης, της προσβολής της γενετήσιας αξιοπρέπειας και των βιασμών, αν και δυστυχώς οι περισσότερες από αυτές τις υποθέσεις δεν φτάνουν ποτέ στις αίθουσες των δικαστηρίων.

  Το Ευρωπαϊκό Ινστιτούτο για την Ισότητα των Φύλων (EIGE), τοποθετεί την Ελλάδα στην τελευταία θέση των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αμέσως μετά την Ουγγαρία, γεγονός που αποδεικνύει ότι οι γυναίκες στη χώρα μας, δεν έχουν καταφέρει να καταλάβουν ακόμα τη θέση που θα έπρεπε να έχουν.

 Ένα μεγάλο ποσοστό γυναικών έχει έρθει αντιμέτωπο με το φαινόμενο της ενδοοικογενειακής βίας και στις τρεις εκφάνσειςτης. Ο συγγενικός και ο κοινωνικός περίγυρος,που συνήθως γνωρίζει, επιλέγει να μην ασχοληθεί και τα θύματα σιωπούν, άλλοτε από φόβο και άλλοτε από ντροπή.

 Το ίδιο συμβαίνει και με τις γυναίκες που πέφτουν θύματα  σεξουαλικής παρενόχλησης, προσβολής της γενετήσιάς αξιοπρέπειας, ή ακόμα και βιασμού. Τα θύματα φοβούνται να μιλήσουν σκεπτόμενα το στίγμα που θα σημαδέψει τόσο τα ίδια, όσο και τον στενό τους περίγυρο.

Επιπλέον,  φοβούνται τη διαπόμπευση, καθώς το εκάστοτε θύμα καλείται να αντιμετωπίσει εμπαιγμούς, πρόστυχα αστεία και υπονοούμενα, τα οποία κακοποιούν την  ήδη τραυματισμένη του ψυχοσύνθεση για μια ακόμα φορά, αλλά και να απολογηθεί για το αν προκάλεσε ή όχι την επίθεση που δέχτηκε. Οι δε ποινές που επιβάλλονται για τέτοια αδικήματα είναι δυσανάλογες με την ψυχική και ηθική βλάβη που προκαλούν.

  Μεγάλη πληγή ακόμα αποτελεί και το φαινόμενο του trafficking (σωματεμπορία) με θύματα γυναίκες, κυρίως ανατολικών χωρών που έρχονται στη χώρα μας με το όνειρο μιας καλύτερης ζωής και βρίσκονται αντιμέτωπες με τον χειρότερο εφιάλτη.

 Πλήθος ανθρώπων γνωρίζουν πού βρίσκονται τέτοιες γυναίκες, αλλά επιλέγουν αντί να τις βοηθήσουν, όπως οφείλουν, να αδιαφορούν συνειδητά ή ακόμα χειρότερα να χρησιμοποιούν τις υπηρεσίες που αυτά τα δύστυχα πλάσματα εξαναγκάζονται με ειδεχθείς τρόπους να προσφέρουν έναντι χρηματικής αμοιβής.

  Η πολιτεία σίγουρα τόσο στην Ελλάδα, όσο και στον υπόλοιπο κόσμο, θα πρέπει να λάβει δραστικά μέτρα για την εξάλειψη τέτοιων φαινομένων επιβάλλοντας μέτρα και νόμους,που θα προστατεύουν τις γυναίκες και θα τις ωθούν στο να μη φοβούνται να μιλήσουν.

    Η κοινωνία οφείλει να εξαλείψει τέτοιου είδους φαινόμενα, καθώς ‘’κοινωνία’’ είμαστε όλοι εμείς και ο καθένας ξεχωριστά. Εγώ πουγράφω αυτά τα λόγια, θέλοντας να σε κάνω να καταλάβεις πως πρέπει να δραστηριοποιηθείς και εσύ που διαβάζοντάς τα θα επιλέξεις αν θα κάνεις κάτι, όπως οφείλεις ως ενεργός πολίτης αλλά κυρίως ως άνθρωπος ή αν θα αδιαφορήσεις.  

 Εσύ που ασκείς σωματική, λεκτική και ψυχολογική βία και νομίζεις ότι είναι αναφαίρετο δικαίωμα σου επειδή έτυχε να ανήκεις στο λεγόμενο ισχυρό φύλλο, να θυμάσαι ότι ο αληθινά ισχυρός δεν κάνει ποτέ επίδειξη ισχύος σε κάποιον πιο αδύναμο.

  Εσύ που γνωρίζεις πως κάποια γυναίκα κοντά σου υποφέρει και αδιαφορείς συνειδητά, σκέψου πως θα μπορούσες να ήσουν και εσύ στη θέση της ή κάποιο αγαπημένο σου πρόσωπο και μόνη ελπίδα στο μαρτύριο σου να ήταν πως θα έβρισκε κάποιος το θάρρος που εσύ στερείσαι να σε λυτρώσει.

 Τέλος, εσύ γυναίκα. Εσύ μάνα, κόρη,  αδελφή, σύζυγε, ερωμένη, επαγγελματία. Εσύ που δέχεσαι ακόμα και σήμερα βία και σιωπάς. Εσύ που βυθίζεσαι κάθε μέρα στον πόνο, την ντροπή, τον φόβο και την απόγνωση να θυμάσαι πως το να ζεις χωρίς αυτά τα φρικτά συναισθήματα αποτελεί κορυφαίο ανθρώπινο δικαίωμα και κανείς δεν έχει το δικαίωμα να στο στερήσει.

 Σπάσε, λοιπόν, τα δεσμά της σιωπής και του φόβου! Μίλησε τώρα και λύτρωσε τον εαυτό σου από αυτό το άδικο μαρτύριο, που σού έχουν επιβάλει! Γίνε παράδειγμα για όλες τις άλλες γυναίκες, που μπορεί να βιώνουν έναν παρόμοιο εφιάλτη και φοβούνται να μιλήσουν.  Η φωνή σου έχει δύναμη. Χρησιμοποίησε την!

Τζένη Κοσμίδου

(Ηθοποιός – Συγγραφέας- Θεατρικός Σκηνοθέτης)