Μήνυμα του εκπαιδευτικού Χρήστου Μπλέτσα για την 28η Οκτωβρίου του 1940

Την 28η Οκτωβρίου του 1940 οι Ιταλοί απαίτησαν από τη χώρα μας να παραδοθεί. Απαίτησαν από τον Ιωάννη Μεταξά να παραδώσει τη χώρα χωρίς εντάσεις, χωρίς πόλεμο, για να μη γίνουν καταστροφές, να μη χυθεί αίμα. Δε θα ήταν άλλωστε και η πρώτη φορά που μια χώρα θα παραδινόταν στον Άξονα! Πιο πλούσιες και πιο μεγάλες πληθυσμιακά χώρες είχαν ήδη γονατίσει!
Εκείνος απάντησε με μια ερώτηση : «Λοιπόν, έχουμε πόλεμο;».
Η φράση αυτή αποτυπώθηκε ιστορικά ως το περίφημο ΟΧΙ! (Αν διαβάσει κανείς το κείμενο με τις απαιτήσεις τους, θα γελάσει! Σε σχέση με αυτά που έχουμε δώσει σήμερα στους ξένους, τίποτα δε ζητούσαν, δεδομένων των συνθηκών! Κι όμως οι Έλληνες δεν παραχώρησαν ούτε αυτά! Καμία μορφή σκλαβιάς δεν ήταν αποδεκτή!)
Οι Ιταλοί νόμιζαν ότι δε θα πολεμήσουμε, ότι δεν έχουμε καν τη δύναμη και το ηθικό να πολεμήσουμε, ότι σε τέσσερις ημέρες θα πίνει τον καφέ του ο Μουσολίνι στην Ακρόπολη. Ήταν βέβαιοι γι’αυτό. Φτωχοί, αριθμητικά υποδεέστεροι, στρατιωτικά σχετικά αδύναμοι ήταν οι Έλληνες, πού να τολμήσουν να αντισταθούν!
Οι Έλληνες, όχι μόνο πολέμησαν, όχι μόνο αντιστάθηκαν σθεναρά, ήταν ο πρώτος λαός που κατάφερε να νικήσει τις δυνάμεις του Άξονα, να αντεπιτεθεί και να καταλάβει πόλεις μεγαλύτερες των 5.000 κατοίκων!
Άραγε, πώς έπεσαν τόσο έξω οι Ιταλοί; Δεν έβλεπαν; Δεν αφουγκράζονταν την κοινωνία; Δεν είχαν ακόμα και πράκτορες σε καίρια πόστα; Ασφαλώς τα είχαν όλα αυτά.
Τότε; Πώς είναι δυνατόν οι φτωχοί κι αδύναμοι Έλληνες να έδειξαν τέτοιες πολεμικές αρετές;
Υπάρχουν στιγμές στην ζωή των ανθρώπων, στην Ιστορία των Εθνών που οι ρίζες τους χάνονται στα βάθη των αιώνων, που η ψυχή , η καρδιά, ο πατριωτισμός ενεργοποιείται χωρίς προειδοποίηση, χωρίς να δίνει σημάδια, γιατί απλά λαγοκοιμάται. Υπάρχει η αγάπη για την πατρίδα, η διάθεση αυτοθυσίας, ο έρωτας για ελευθερία, αλλά δε φαίνεται, ίσως δεν τα αντιλαμβάνονται ούτε οι ίδιοι οι Έλληνες. Ούτε τότε, ούτε τώρα, ούτε ποτέ.
Απλά ξυπνάνε όταν κι όπως πρέπει.
Και εκπλήσσουν τους πάντες! Ακόμα κι εμάς τους ίδιους!
Γιατί έτσι είναι η ψυχή των Ελλήνων.

Ακόμα κι αν ο αγώνας γίνεται χωρίς ελπίδα για νίκη, ακόμα κι αν «καμιά φορά ρίχνεσαι στη φωτιά της μάχης, όχι με την ελπίδα ότι θα νικήσεις, απλά γιατί έτσι πρέπει».
Πόσο τυχεροί είμαστε εμείς που ζήσαμε με αυτούς τους ανθρώπους που τότε πολέμησαν τους φασίστες, που υπερασπίστηκαν την πατρίδα με κάθε κόστος και έζησαν για να μας διηγηθούν τα κατορθώματα της ηρωικής δράσης τους!

Ποτέ ξανά σκλαβιά!
Ζήτω η πατρίδα μας!